17 Ağustos 1999..

Tam 10 yıl evel yaşanan felaketi unutmadık, unutamadık.
O günlerde izlemiştik çaresizce, bugünlerde bekliyoruz çaresizce..
Kimin tüyleri diken diken olmuyor ki, hatırlayınca..
Kağıt gibi dümdüz olan evler, kaybedilen anneler, babalar, eşler, evlatlar..

17 Ağustos 1999.. Unutmadık, unutamadık ve unutamayızda..
Gecenin bir vakti haykıran çığlıkları, bağıran ana-babayı, gözü yaşlı babasını arayan evladı.

Birde unutmadan şu sözü hatırlatalım; "O gün insanları deprem değil, evler öldürdü."

Allah bir daha tekrarını göstermesin.
O gün vefat eden bütün vatandaşlarımızında ruhu şaad, mekanı cennet olsun.