17 Mayıs 2000..

Hala dün gibi kulaklarımızda TRT spikerinin maç sonrasında "Hahaha, kupa bizim! Korkunç birşey!" diye haykırışı.. Evet, gerçekten korkunç birşeydi UEFA Kupası'nı kazanmak o dönemlerde. Bu yola Rapid Wien maçı ile çıkmıştık. Chelsea-Milan-Herta Berlin'den oluşan Şampiyonlar Ligi grubumuzda istenilen sonuçları alamamıştık..

Herşey son maça kalmıştı, son 7 dakikaya girilirken 1-2 gerideydik fakat önce Hakan Şükür attı, sonra Ümit Davala penaltıyı yazdı. Milan o dönemde evine, Galatasaray ise Avrupa'nın ikinci kupasına gidiyordu. Ardından sırasıyla teker teker devirdik. Bologna, Dortmund, Mallorca, Leeds ve Arsenal. Tek bir yenilgi dahi almadan uzandık şampiyonluğa.. Her türlü maddi zorluğa, kısıtlı imkanlara rağmen. Ruhumuzla, karakterimizle mücadele ettik. Sahada hiç bir zaman 11 kişi olmadık; hep birlikte çıktık sahaya.. Ali Sami Yen'i cehenneme çevirdik, dizleri titrerdi gelen her rakibin, her oyuncunun.. 

1/250 oran verilmişti ilk zamanlarda fakat onların tek bir ihtimali vardı. Galatasaray'ın adının olduğu her yerde umut vardı, olmuştu, olmaya devam edecekti. Bir destan yazıldı o gün Danimarka'da Kopenhag'ta.. Bir dönem bitti, sona erdi. Kimleri ezmedi ki Galatasaray, kimleri ezmedi ki Aslanlarımız, kimlere sahayı dar etmedi ki.. Hangi kaleci gol yemedi ki Galatasaray'dan.. İtalyanların hırçın çocuğu Bologna, Almanların panzeri Dortmund, İspanyolların veliahtı Mallorca, İngilizlerin yükselen yıldızı Leeds United ve Avrupa futbolunun başarılı çocukları Arsenal.. Hepsi diz çöktü Galatasaray karşısında, hepsi kabul etti Aslan'ın krallığını. 

Aslan demek kral demekti, Aslan demek lider demekti. Krallığını da ilan etti, liderliğini de.. Tarihler 17 Mayıs 2000'i gösterdiğinde Avrupa'nın ikinci büyüğüydü Galatasaray, kimse bilemezdi bir kaç ay sonra Avrupa'nın en büyüğü olacağını..

Tarif edilemeyecek bir gurur, tarif edilemeyecek bir onur, tarif edilemeyecek bir mutluluk. Tekrarının yaşanması dileğiyle..