Nedir Galatasaray'lı olmak?

Nedir Galatasaraylı olmak? Aslında tanımlanamayan bir aşktır, masaldır Galatasaraylı olmak. Nasıldır ki Galatasaraylı olmak? 2010 yılında transferler için yönetime sallamak mı Galatasaraylılık, yoksa moda uğruna 105 yıllık takıma pembe forma giydirmek midir Galatasaraylılık? Fotoğraf çektirmeyen oyuncuya ana avrat küfür etmek midir Galatasaraylılık? Yoksa arma uğruna binlerce km yol yapıp maç sonrası 'Bir daha olsun, bir daha geliriz' diyebilmek midir? 14 yıl şampiyonluk bekleyip Eskişehir maçında koltuksuz Sami Yen'i 50bin sarı kırmızı yürek doldurmak mıdır Galatasaraylılık, yoksa tarafsız saha denilen Almanya'da 60bin kişi Monaco'ya cehennemi yaşatmakmıdır? Spor Sergi ruhuyla, Yenilmez Armada aşkıyla salonlara koşup armaya sahip çıkmak mı Galatasaraylılık, yoksa cezalı oyuncuya forma giydirmek için türlü katakulliler yapmak mı? Parçalı formanı sırtına geçirip, olaylardan bilinçsizce babanın omzunda maça gitmek midir Galatasaraylılık, yoksa 'Keita'yı almışız olm, gidelim yeeeaaa' diye bağıra çağıra partiye gider gibi maça gelmek midir? 20 yıldır basketbolda şampiyonluk kupası görememene rağmen, rakibin her türlü yatırım ile ligi son yıllarda domine etmesine rağmen hala salonlara şampiyonluk umudu ile koşmak mı yoksa 'Nasıl olsa final belli' fikriyle maçları tv karşısında seyretmeye bile tenezzül etmemek mi Galatasaraylılık? Pazarlama stratejisi adı altında forma çıkartmak doğrudur belki ama kendi evindeki maçlarda parçalı forma ile sahaya çıkıp mücadele etmekmidir Galatasaraylılık yoksa renklerinden alakasız renkte formalarla sahaya çıkmakmıdır Ali Sami Yen cehenneminde? Kutsal parçalı forma yerine pembe, mor gibi ana renklerden aykırı renkleri taşımak mıdır Galatasaraylılık? Kimse yanlış anlamasın, kimsenin Galatasaraylılığını tartışmıyoruz burada. Sadece soruyoruz. Nedir, nasıldır Galatasaraylılık? Nasıl başlamıştır, kim başlatmıştır?

Bir çocuk düşünün.. Her haftasonu annesine yada babasına, abilerine 'Bu hafta Cimboma gitmeyecekmiyiz?' diye soran. Bir çocuk düşünün.. Babasının yada annesinin aldığı uzun kollu tam parçalı sarı-kırmızı t-shirtini giymekten mutlu olan. Bir çocuk düşünün.. Ona takımını soranlara en içten bir şekilde kendini paralarcasına, yumruğunu sıkarak, tribündeki abilerinden, amcalarından gördüğü gibi 'CİM-BOM-BOM' diye cevap veren. Bir çocuk düşünün.. Bazı şeyleri anlamadığı halde pür dikkat maçı takip eden, gözlerini kocaman açan ve her golde yüzlerinde güller açan. Bir çocuk düşün.. Arkadaşlarıyla maç oynamak için formasını giydiğinde kendisini babasından duyduğu Metin Oktay'a, Prekazi'ye, Hagi'ye, Hakan Şükür'e benzeten, onları hiç görmemesine rağmen. Bir çocuk düşün.. Babasıyla her haftasonu maça gelip, maç sonrası bağırmaktan yorulup minik bedeniyle babasının kollarında uyuyan. Bir çocuk düşünün.. Her hafta Ali Sami Yen'e gelip, maç öncesinde abilerini pür dikkat izleyen, onların söylediklerini öğrenmek için onları pür dikkat dinleyen. Bir çocuk düşünün.. Her maç babasına 'Şu kimdi, bu kimdi, şu Arda'mıydı?' diye soran. Bir çocuk düşünün.. Takımının yediği golden sonra ağlayan, sağa sola anlamsızca bakan. Ve bir çocuk düşünün.. Staddan ayrılırken babasına 'Haftaya tekrar gelicekmiyiz?' diye soran.
Bugün hangimiz çocukluğumuzda ki gibi Galatasaraylıyız? Kimimiz yenildiğimizde kızarız, söveriz. Kimimiz istediğimiz adam alınmadığında takıma kırgınlık duyarız. Kimimiz kutsal parçalı forma yerine farklı renklerde formalar giyerek Ali Sami Yen'e geliriz, kimimiz bir sinemaya-partiye gider gibi süslü püslü maça geliriz. Hepimiz eski heyecanımızı, eski sevgimizi kaybettik. Biraz da başarıya endekslendik, en başarılı olmak istedik haliyle, endüstriyel futbol sayesinde. Büyük paralar, büyük beklentiler, büyük markalar, büyük firmalar. Bu başarı sevdası, en iyi olma merakı belki de bizim çocukluğumuzdaki aşkı bizden aldı. İsterse bu oyunun efsaneleri bu takıma gelsin, isterse kimse gelmesin.. Bırakın Messi'ler, Xavi'ler, Ronaldo'lar, Rooney'ler oldukları yerde kalsın. Yeter ki, çocukluğunuzdaki Galatasaray aşkı aynı kalsın.

İçinizdeki çocukluk aşkınıza sahip çıkın. Çünkü gerçek arma sevdası orada bulunuyor. Siz belki bugün 'X oyuncuyu transfer ettik olm' mantığı ile maça geliyorsunuz. Fakat unutmayın ki o gün sadece sahada sarı-kırmızıyı görmek için geliyordunuz. Çocuktur ne anlar demeyin. Bazen gözlerinde saklıdır bir çocuğun Galatasaray aşkı. İçinizdeki çocukluk aşkınızı asla kaybetmeyin. Çünkü o sizin gerçek, saf ve ilk aşkınız.