ST Süper Lig Panorama 31. Hafta - Derbi Özel

Kadıköy’e giden Galatasaray, öğrenilmiş çaresizliğin test kitaplarına girmiş sembolü. Aksini iddia etmemeli. Ama insanlık da öğrenilmişleri yıkıp, yeni şeyler düşünmeyi başaranların sayesinde ilerliyor. Teknoloji, imkansızları hayal edenlerle bu düzeye geldi ve hayal edemediğimiz noktalara gidecek. Bu şartlar altında, tek hayalimiz olan “yeni bir Avrupa Kupası” yolunda, karşımıza çıkan tüm engelleri elbet geçeceğiz, geçmenin bir yolunu bulacağız. En azından bu hafta ve bu sene hatta, hissedebildik bunu. Bir gelir bir gider ya, o meşhur ruhumuz.. Çok pis geldi bu sefer.. Kupadan elenmek bile önemli değil.

AHA BU FÜZE

İlk gol de güzeldi, bitmekte olan bir pozisyon canlandı ve müthiş, aynı zamanda müthiş garip bir vuruşun ardından topu kalemizde gördük. Bir sessizlik, sükunet çökmedi değil. Ama asıl susturucu, Alex'ten geldi. Açıkçası Muslera'nın Dedektif Gadget olması belki işleri değiştirebilirdi, ama bu insan haliyle yapabileceği hiçbir şey yoktu. Farkın ikiye çıkması da etkisini ikiye katlamış olabilir ama maçın golü, şimdiden telif haklarının izin verdiği ölçüde jeneriklere girmiş olmalı.

 

 SON GÜLEN

"Taksiler sarı, farları kırmızı" diye haykırırken coşkumu maç öncesi, adamın biri bize iki atacaklarını söyledi! "Siz iki atarsanız" dedim, "biz de .. üç atarız!" Derbide iki gol yiyeceğini maç öncesinde söyleseler, o golleri bir an önce görmeyi ve sonrasını kendi takımının uzun süreli ezici futbolunu seyrederek geçirmeyi tercih edersin herhalde.. Nitekim ilk yirmi dakikadan sonra tek dileğimiz sahalarda görmeye alıştığımız Galatasaray'ın ortaya çıkmasıydı, o Galatasaray 70 dakikada iki gol tabi ki bulurdu. Öyle de oldu, maçın skoru 2-2'ydi ve her son gülen gibi biz de iyi güldük, bir de iki iki deyince insan hafif bir tebessüm ediyor ister istemez. Özünde beraberlik, beraberliktir hani, bizim maçın kazananı gibi gözükmemizin nedeni, takımımızı Florya'dan uğurlayan ve orada karşılayan coşkulu kalabalık, puan tablosundaki üstünlüğümüz ve iyi futbol. Ha bi de umarım en en en en son gülen de gene biz oluruz.

 

KOREOGRAFİ?

Fenerbahçe taraftarı, bizim Beşiktaş maçında sergilediğimiz koreografiyi cevapsız bırakmak istememiş. Zaten rekabetin gereklerinden biridir bu, biri bir şey yaptığında, daha iyisini yapmaya çalışacaksın. Keşke makaralar kopmasaydı da çalışmalarının karşılığını alabilselerdi, diyor insan, teknik direktörünün kafası sahaya atılan şeyler tarafından yaralanıncaya, gol sevinci yaşayan futbolcusu neredeyse gözünü çıkaracak bir çubukla baş başa kalıncaya kadar falan... Şu bir gerçek ki taraftarı takımımızı iyi ağırlamadı. Maçın çirkin yüzü oldular. 

 

EN ATEŞLİ SEVİNÇ

Tribünler kadar sahanın içi de sertti. Emre B.'nin onu yetiştiren Fatih Terim tarafından bile sakinleştirilememesi gibi gecenin futbolcusu Elmander'in başından akan kanlar da bizi üzdü. Ama o yılmaz karakteriyle, yine oradan oraya koştu, çabaladı, takımı dirilten golü attı. Üstelik centilmen tavırlarıyla dikkat çekti. İtiraz ettiği için ona sarı kart gösteren hakemden maç sonrasında özür dilediğinin haberini aldık. Allah başımızdan eksik etmesin diyecektim ama Trabzonspor maçında oynayamayacakmış. Ufak bir uf olmuş, geçer.

DİREK

Hakemin eli kulağındayken, Selçuk'un ceza sahasına yaptığı ortayı Baros tamamladı veeee, direk! Doksan artı dört, maçın yürek hoplatan anıydı. 12 senelik lanetin sonu, farkın 12 puana çıkma ihtimali pozisyonun 1-2 saniye değil de 12 dakika hissedilmesine neden oldu. Bir kaç gün sonra, o direğin bir de metal yorgunluğu nedeniyle yamulduğuna yönelik haberler çıktı ama, ''topun gireceği yoktu'' daha bilimsel bir açıklama! Hem kısmet değilmiş. Kısmeti olaydı, bunca sene bir gol atardı herhalde Milan'ım Kadıköylülere... Play Off'larda bekliyoruz artık, bu deplasmandan galibiyetle dönmeyi de, Baros'tan golü de..