Elveda Dost…

Hani her şeyin bir sonu vardır derler ya, bu son hiç diğer sonlara benzemedi. Hele ki gidişi sırasında   ” bak yenisi daha güzel, daha büyük, daha modern…” gibi sanki çocuğun ağzına bal çalarcasına sözlerle gitti. Göz göre göre, gözümüzün önünde, tek tek yıktılar evimizi, yuvamızı, duygularımızı… Kelimelerin anlatacağı şeyler kısıtlıdır ya, sanki bu sefer kelimeler imkânsızı oynuyor… Elveda Dost, Elveda Ali Sami Yen!!

Anlamsız kıyaslamalara tutanlar var seni giderayak. Yok ne olacak ki, yok bu kadar üzülmeye değer mi… Bunu diyenler bir şeyi -sanırsam yaşamadıkları için- kaçırıyorlar… Orası bizim Hayat Üniversitemizdi. Tarihi orada gördük, oradan bildik, orada yaşadık. Babamızdan, abilerimizden duyduğumuz 5-0’lık Neuchatel Xamax maçı, 14 senelik çilenin bittiği son maç olan Eskişehirspor maçı; bizlerin gördüğü UEFA Kupası’na giden yolu açan 3-2’lik Milan maçı, 4-3’lük Bordeaux maçı, 16 dakika beklememize sebep olan Kayserispor maçı ve niceleri… Galatasaray’ımızın tarihini biz orada gördük, yaşadık. Bu tarih giderken üzülmemiz, ağlamamız mı yersiz? Hayattı, özlemdi bizim için orası… Hangimiz demedik ki “Maç günü gelse de Orjin’ de, Meşale’ de milletle toplansak, oradan Sami Yen’ e geçsek” diye. Abiliğin-kardeşliğin uçsuz bucaksızca yaşandığı yer değil miydi orası veya tanımadığımız biriyle omuz omuza verip sarmaş dolaş maç seyrettiğimiz yer… Hayatın tam ortasıydı bizim için Sami Yen. Anı yaşamak denen şeyi biz Sami Yen’de milyon kez yaptık, yaşadık… Hepimiz Nonda ile o kafayı vurduk Suyunkarşıtarafıspor’un ağlarına, Milan maçında Ümit Davala ile beraber geçtik penaltının başına. Ağlar delinirken Metin Oktay olduk, Prekazi ile birlikte orta yapıp Tanju’yla beraber röveşata çektik. Kimi zaman İmparator Terim ya da Gerets olup “Haydi oğlum değiştir şu maçın kaderini” diye haykırdık içimizden, kimi zaman da “vur ulan şuna” diyip kendimiz önce attık o golleri... Aşkı yaşadık biz orada… 14 Şubat 2001’de Deportivo maçında açılan “Only You” pankartı ile aşkımızı haykırdık sana, çoğu kimse o gün kız/erkek arkadaşına “gerçek aşkımla buluşmaya gidiyorum” dedi. Cehennemi yaşattık biz orada rakiplere… Boşuna demedi dönemin Milan Kaptanı Paolo Maldini şu sözü: “Hiçbir kuvvet beni bu stadyumda 25.000 kişi olduğuna inandıramaz.” Belki o gün gerçekten de 25.000 kişi vardı stadda beden olarak ama herkesin içinde 2 ruh vardı. Biri kendi ruhu biri SamiYen Ruhu. Ve Edgar Davids, Juventus’un zor bela İstanbul’a getir(t)ilen maçtan sonra “Bizde böyle taraftar olsa, hiç kimse karşımızda duramaz.” dememiş miydi?

Ali Sami Yen Stadı ;

-UEFA Kupası’nda şampiyonluğa giden yolda dev adım attığımız Bologna maçıdır,

-Leeds United’i eze eze 2-0 yendiğimiz maç.. Arif'in muhteşem ortası, Hakan'ın kafası.. Capone'den "el classico" arka direk golüdür,

-16 dakika nefessiz bekleyip, sonunda gözyaşları içinde aşkını haykırmaktır suyun öte tarafına,

-Kupa alışkanlığıdır, kupalara koyulan ambargonun canlı şahididir,

-14 sene sabırla beklenen, özlenen, hasreti çekilen şampiyonluğa, 50.000 kişiyi omuzlarında taşıyarak şahitlik edendir,

-"Mabed" diyenlere inat, inadına "CEHENNEM"dir,

-Ölüyü dirilten, dünya devlerine futbolu zehir eden, dönemin Şampiyonlar Ligi Şampiyonu'na 2-0'dan 3-2'yi yaşatandır,

-Pierluigi Collina'dır, Markus Merk'tir, Jose Maria Garcia Aranda'dır, Marc Batta'dır, Mario Van der Ende'dir, Urs Meier'dir,

-Şampiyonlar Ligi'nde PSV'yi eze eze 2-0 yenerken rakip forvet Kezman'a "Zaten bu atmosferde puan alma şansımız yoktu." dedirtendir.

Geçenlerde dediğimiz gibi : “Tarih, geçmiş, hayat, yaşam, mabed, cehennem, ev, yuva, ocak, ateş, aşk, sevgi, ruh, özlem, saygı, duygular... Herşey ama herşey bitti. Söylenecek tek bir şey var; Elveda... Seviyoruz seni can-ı gönülden. Şimdi gidiyoruz işte; çığlıklarımızı, hasretimizi ve gözyaşlarımızı bırakıp çimlerine. Bitti!”

 *Video için Emre Elmalıdereoğlu'na teşekkür ederiz.